درمواردی که خریدار و فروشنده قصد معامله ای را دارند که هنوز مقدمات آن فراهم نشده است، قراردادی می بندند و تعهد می کنند که معامله را با شرایط معین و در مهلت خاص انجام دهند . سندی را که در این باب تنظیم می شود عقد بیع ودر زبان عرف ” قولنامه ” می نامند.
تعریف عقد بیع:
عقد بیع قرارداد یا عقدی است که به موجب آن شخصی، مالی را در ازای مال دیگر به شخص دیگری واگذار کند به نحوی که مالک مال (فروشنده)، مالکیت کالای خود را در مقابل پول یا مالی که دریافت می‌کند به طرف مقابل (خریدار) انتقال دهد و طرف نیز در مقابل دریافت کالا، پول یا مال خود را به فروشنده بدهد.
برای مثال من مایلم خانه خود را به شما بفروشم ودرباره قیمت وشرایط انجام معامله نیز به توافق رسیده ایم، ولی شما برای تهیه پول به چند روز مهلت احتیاج دارید ومن نیز باید برای گرفتن مفاصا حساب مالیاتی و عوارض نوسازی اقدام کنم تا تنظیم سند در محضر ممکن باشد. پس، برای این که هر دو به معامله نهایی پای بند شویم سندی می نویسیم و ضمن آن من تعهد میکنم که اسناد لازم را ظرف یک ماه تهیه کنم و برای انتقال خانه ام در برابر 100میلیون ریال در یک دفترخانه مشخص حاضر شوم و شما نیز در برابر ملتزم می شوید که به همان دفتر برای همان معامله بیایید . بدین ترتیب، هدف از تنظیم قولنامه این است که برای دو طرف دینی بوجود آید که موضوع آن انشاء عقد بیع است . به همین جهت، اگر یکی از آن دو از اجرای تعهد خود سر باز زند، دیگری میتواند الزام او را به بیع از دادگاه بخواهد . در اصطلاح حقوقی به فروشنده بایع و به خریدار مشتری گفته می شود .
ایجاب و قبول:
اولین رکن تشکیل دهنده عقد بیع ، ایجاب و قبول است . ایجاب و قبول در عقد بیع به معنای توافق فروشنده و خریدار در مورد قرارداد خرید و فروش است . ایجاب اولین مرحله از انعقاد یک قرارداد خرید و فروش است . ایجاب یعنی پیشنهاد فروش از طرف فروشنده ؛ مثل اینکه فروشنده ای خانه خود را در بنگاه معاملات برای فروش قرار می دهد . این کار فروشنده به معنی این است که قصد فروش خانه خود را دارد . بعد از این ، خریدار نیز با پذیرش پیشنهاد فروش از فروشنده ، مرحله قبول را شکل می دهد . پس ایجاب به معنای پیشنهاد فروش از طرف فروشنده و قبول ، به معنای پذیرش پیشنهاد فروش از طرف خریدار است .
خریدار و فروشنده در عقد بیع
عقد بیع مانند هر عقد دیگری باید شرایط صحت معامله را داشته باشد . یکی از این ارکان ، اهلیت دو طرف معامله است . رکن بعدی عقد بیع ، دو طرف این قرارداد هستند . خریدار و فروشنده دو طرف اصلی در عقد بیع هستند که به آنها متعاملین یعنی دو طرف عقد بیع یا منعقد کنندگان قرارداد نیز گفته می شود .
در اصطلاح حقوقی به فروشنده ( بایع ) و به خریدار ( مشتری ) گفته می شود . بایع و مشتری باید اهلیت انعقاد قرارداد را داشته باشند ؛ یعنی باید عاقل ، بالغ و رشید باشند و همچنین هر دوی طرفین عقد بیع باید برای انعقاد عقد بیع ، قصد و رضایت کامل داشته باشند .
مال فروخته شده در عقد بیع
سومین رکن تشکیل دهنده عقد بیع ، وجود یک مال برای فروش است . به این مال در اصطلاح حقوقی ، مبیع گفته می شود . مبیع کالایی است که فروشنده به خریدار می فروشد و یا خریدار آن را از فروشنده خریداری می کند . این مال ( یعنی مبیع ) باید شرایط مال مورد معامله را از قبیل قابلیت خرید و فروش و انتقال ، قابلیت تسلیم ، مالیت داشتن و … را نیز داشته باشد تا بتوان آن را مورد خرید و فروش قرار داد .
ثمن در عقد بیع
رکن بعدی در عقد بیع ، ثمن است . به طور کلی ، ثمن به معنای بهایی است که ضمن معامله و عقد بیع ، مشخص می شود تا خریدار آن را در ازای مبیع ، به فروشنده بپردازد . لذا ثمن را باید مشتری به فروشنده بپردازد و مبیع را باید فروشنده به بایع تسلیم نماید .
موسسه حقوقی عدالت آریایی با بهره گیری از بهترین وکیل حقوقی تهران تا انتهای مسیر حقوقی همراه شماست.
منبع:گوگل
