یکی از مقوله‌های مورد بحث در زندگی زناشویی، موضوع تولد فرزند است که در صورت نداشتن فرزند، مسأله فرزندخواندگی یا فرزند حکمی مطرح می‌شود و قانونگذار نیز شرایطی را در این خصوص مقرر کرده است. قوانین مدنی کشور نیز به تاسی از فقه شیعی فرزندخواندگی را به رسمیت نشناخته است و تنها قانون حمایت از کودکان بی سرپرست مصوب سال 1353 به زوجهای بدون فرزند ، اجازه ی به فرزند خواندگی گرفتن انها را تحت شرایطی اعطا نموده است.
چون در فقه شیعی “نسب” فقط از طریق ولادت مشروع ایجاد می شود. بنابر این از طریق فرزند خواندگی قانونی نیز ، رابطه ی نسبیت ایجاد نشده ، و نسب باصطلاح قراردادی بوجود نمی آید. به همین منظور خانواده هایی که فرزندی را به سرپرستی قبول می کنند ، آثار قرابتی از قبیل ارث و حرمت حاصل از نکاح بین آنها و فرزند خوانده ، بوجود نمی آید . اما مستند به ماده 11 قانون پیش گفته ، پرداخت نفقه فرزندخوانده از جمله تکالیف سرپرست وی می باشد.
بر اساس ماده 2 قانون مذکور و به استناد ماده 861 قانون مدنی ، فرزندخواندگی از موجبات ارث نیست. یعنی نه فرزندخوانده از پدر و مادرخوانده‌اش و نه آنان از فرزندخوانده ارث می‌برند. سرپرستی به منظور تامین منافع مادی و معنوی طفل برقرار می‌گردد ولی در هر حال از موجبات ارث نخواهد بود.
به بیان ساده تر افراد برای ارث بردن از یکدیگر میبایست رابطه خونی و نسبی داشته و یا زن و شوهر باشند( رابطه سببی) در غیر این صورت از هم ارث نمی برند. بنابراین فرزندخوانده, ورثه محسوب نمی شود. حتی اگر اسم فرزندخوانده در شناسنامه شخصی که او را به فرزند خواندگی پذیرفته قرار گرفته باشد باز هم به او ارث تعلق نمی گیرد.
موسسه حقوقی بین المللی عدالت آریایی با بهره گیری از بهترین وکیل حقوقی تهران تا انتهای مسیر حقوقی همراه شماست.
منبع: گوگل
